Η χάλκινη Ολυμπιονίκης στην κωπηλασία, Μιλένα Κοντού σε μια αποκλειστική συνέντευξη στον Δημήτρη Ράλλη. Η 20άχρονη κωπηλάτρια μίλησε για την πρόσφατη επιτυχία της στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, αλλά και για το τρίτο διαδοχικό αργυρό μετάλλιο. Μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στη διάκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού και στις απαιτήσεις που έχει το άθλημα.
Συνέντευξη στον σπουδαστή του Κέντρου Αθλητικού Ρεπορτάζ: Δημήτρη Ράλλη
Η Μιλένα Κοντού είναι μια κοπέλα με πείσμα και μεγάλα όνειρα, λέγοντας πως η κωπηλασία μπήκε στην ζωή της, χάρη στον μεγάλο της αδερφό. Το ολυμπιακό μετάλλιο στο Παρίσι της έδωσε κίνητρο να συνεχίσει να αγωνίζεται και να φέρνει κι άλλες επιτυχίες. Το «μαγικό» κομποσκοίνι που της χάρισε ο προπονητής της ,δύο μήνες πριν την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες την οδήγησε στον.... Αρχάγγελο Μιχαήλ.
Στην παιδική ηλικία έχουμε την τάση να αποζητάμε τα ίδια πράγματα με τα κοντινάμας πρόσωπα. Κυρίως, αυτό συμβαίνει στις αδερφικές σχέσεις αλλά και στιςφιλικές. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της 20άχρονης κωπηλάτριας, όπου στα εννέα τηςχρόνια άφησε τον στίβο και το ποδόσφαιρο για την κωπηλασία λόγω του μεγάλουτης αδερφού. Σοφή απόφαση αφού έντεκα έτη μετά, στέφθηκε χάλκινηΟλυμπιονίκης στο Παρίσι.
«Από πολύ μικρή ηλικία ασχολούμαι με τον αθλητισμό. Ξεκίνησα με τον στίβο και το ποδόσφαιρο αλλά κάπου εκεί ο αδερφός μου ασχολήθηκε με την κωπηλασία. Σαν μικρή αδερφή ψηλό ζήλεψα και άφησα τα υπόλοιπα και συνέχισα με αυτό. Όσο περνούσε ο καιρός έβλεπα ότι μου αρέσει και πως μπορούσα να φέρω επιτυχίες και τελικά δεν το σταμάτησα ποτέ.»
Η καθημερινότητα με τις σωστές βάσεις για έναν αθλητή είναι το Α και το Ω. Σε μιαμεγάλη επιτυχία ενδέχεται να αλλάξει σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα η«προηγούμενη σου ζωή». Καθώς οι απαιτήσεις αλλά και οι προσδοκίες από τον ίδιοσου τον εαυτό είναι μεγαλύτερες. Ωστόσο, είναι αναγκαίο να βρεις και τις στιγμέςπου θα αποφορτιστείς με το δικό σου τρόπο.
«Το μετάλλιο μου έφερε πολλές υποχρεώσεις αλλά και όμορφες στιγμές. Ειδικά το πρώτο διάστημα με τις τιμητικές εκδηλώσεις που παρευρισκόμασταν. Όλα τα παιδιά συνέχεια συγκινούμασταν. Σίγουρα όμως,
καθημερινότητα μου έχει αλλάξει, περισσότερες προσδοκίες από τους υπόλοιπους αλλά και από εμένα την ίδια. Προφανώς πλέον δουλεύω και με άλλη ψυχολογία, καθώς είμαι στο κορυφαίο επίπεδο και το έχω αποδείξει. Το μεγάλο στοίχημα ωστόσο, είναι τώρα να το διατηρήσω. Τις ελάχιστες ώρες που έχω εκτός κωπηλασίας, προτιμώ να τις περάσω με το να κάνω ποδήλατο διότι συνδυάζω και την προπόνηση, αλλά κυρίως με ξεκούραση.»
Η ψυχολογία παίζει καθοριστικό ρόλο στην απόδοση των αθλητών κωπηλασίας.Ειδικά όταν βρίσκονται στο κορυφαίο επίπεδο των Ολυμπιακών Αγώνων. Τοάθλημα απαιτεί υψηλά επίπεδα αντοχής, συγκέντρωσης και συνεργασίας. Πρέπεινα διαχειρίζονται το άγχος πριν και κατά τη διάρκεια του αγώνα και να παραμένουνπνευματικά σταθεροί. Επιπλέον, σε ομαδικά πληρώματα, η ψυχική σύνδεση και ηεμπιστοσύνη μεταξύ των αθλητών είναι απαραίτητες για την αρμονία στην κίνησηκαι την αποτελεσματική συνεργασία. H Μιλένα και η Ζωή Φίτσιου φαίνεται, πως έχουν βρειτο «μυστικό» της επιτυχίας.
«Με την Ζωή είχαμε πάει με μια πολύ καλή ψυχολογία στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η προετοιμασία μας ήταν εξαιρετική, καθώς αυτό φαινόταν και στις αποδόσεις μας. Οι χρόνοι μας ήταν παγκοσμίου ρεκόρ. Πηγαίναμε να χτυπήσουμε ψηλά. Το περισσότερο άγχος το είχαμε στον ημιτελικό γιατί είναι ή κερδίζεις ή χάνεις, δεν υπήρχε δεύτερη ευκαιρία. Μεταξύ μας είχαμε πει για πλάκα ότι πάμε για μετάλλιο, αλλά προσπαθούσαμε να παραμείνουμε συγκρατημένες.Την αυτοπεποίθηση ότι μπορούσαμε να το καταφέρουμε την είχαμε, ωστόσο έμενε μονάχα να το αποδείξουμε.» 
Οι μεγάλες στιγμές για τους αθλητές των ολυμπιακών αγωνισμάτων κρίνονται σε μερικά λεπτά ή δευτερόλεπτα. Αυτό είναι το χαρακτηριστικό που κάνει αυτά τααθλήματα τόσο ξεχωριστά. Ωστόσο, για τους ίδιους είναι πολύ δύσκολα καιαπαιτητικά. Πολλά είναι τα συναισθήματα και οι σκέψεις που περνάνε από τομυαλό, λίγο πριν την μεγάλη ώρα. Ειδικά, στην Μηλένα όπου συμβαίνουν καιαπρόοπτα, όμως ίσως εν τέλη γίνονται για... καλό.
«Μάλλον το δικό μου γούρι είναι να είμαι στους αγώνες άρρωστη. Ξύπνησα το πρωί του τελικού και είπα στον εαυτό μου ότι αποκλείεται να συμβαίνει αυτό. Προσπάθησα να το αγνοήσω και ξεκίνησα να κατεβαίνω προς τον στίβο με την ομάδα. Μίλησα με τον προπονητή μου και τον γιατρό, τους είπα ότι ήμουν χάλια. Δεν μπορούσα να δω μπροστά μου. Εκείνοι φαντάστηκαν ότι ήταν από το άγχος. Τελικά είχα γαστρεντερίτιδα, ωστόσο ήταν τόσο σημαντική ημέρα που προετοιμαζόμουν τέσσερα χρόνια γι’ αυτό και τρία με την Ζωή. Πέρασα πολύ χειρότερες μέρες για να αφήσω μια αρρώστια να με πτοήσει. Στα πρώτα 1000 μέτρα δεν τα είχα πάει καλά γιατί δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ. Στο δεύτερο χιλιάρι, όμως με χτύπησε ο εγωισμός του πρωταθλητισμού.»
Κατά τη διάρκεια ενός αγώνα κωπηλασίας, οι οργανισμοί των αθλητών λειτουργούν σε ακραία επίπεδα απόδοσης. Το σώμα τους απαιτεί τεράστια ποσά ενέργειας και οξυγόνου. Οι μυς δουλεύουν σχεδόν στο μέγιστο, κυρίως αυτοί των ποδιών, της πλάτης και των χεριών παράγοντας δύναμη σε κάθε κουπιά. Η καρδιά αυξάνει δραστικά τους παλμούς. Οι πνεύμονες εντείνουν τη λειτουργία τους για να καλύψουν τις αυξημένες ανάγκες του σώματος σε οξυγόνο. Έτσι, η επικοινωνία των αθλητών μεταξύ τους, πρέπει να είναι ουσιαστική και περιεκτική.
«Στην κούρσα μέσα δεν μπορούμε να μιλήσουμε πολύ. Δουλεύουμε περίπου με 200 σφυγμούς. Χρειαζόμαστε πάρα πολύ καλές ανάσες και αυτό το καθιστά αρκετά απαιτητικό. Οι οργανισμοί μας φτάνουν στα άκρα και υπάρχουν μερικές σύντομες λέξεις που έχουν για εμάς νόημα. Για παράδειγμα μπορεί να χρειαστεί να φωνάξουμε «πόδια» που είναι ορολογίες που ξέρουμε τι σημαίνουν. Ωστόσο, τόσο καιρό που προπονούμε με την Ζωή έχουμε φτάσει στο σημείο που ξέρουμε τι θέλει να κάνει η καθεμία μας μέσα στην βάρκα.» 
Η Ελλάδα έχει μια μακρά παράδοση στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Παρόλα αυτά, τοκράτος δεν παρέχει επαρκή στήριξη στους αθλητές που αγωνίζονται σε ολυμπιακάαθλήματα. Οι περισσότεροι προετοιμάζονται υπό δύσκολες συνθήκες, χωρίς τονκατάλληλο εξοπλισμό ή οικονομική ενίσχυση. Συχνά, οι προπονήσεις γίνονται σεεγκαταστάσεις που είναι παλιές ή παραμελημένες. Πολλοί αθλητές αναγκάζονται ναεργάζονται παράλληλα για να καλύψουν βασικές τους ανάγκες. Γεγονός πουεπηρεάζει αρνητικά την απόδοσή τους. Ακόμη και μετά από μεγάλες διακρίσεις, οιεπιβραβεύσεις είναι ελάχιστες ή καθυστερούν. Ωστόσο, οι Έλληνες και οι Ελληνίδες αθλήτριες όπως η Μιλένα, συνεχίζουν να διακρίνονται χάρη στο πάθος, την προσωπική θυσία και την αφοσίωσή τους.
«Στην κωπηλασία αυτό το φαινόμενο ίσως είναι λίγο χειρότερο. Το δικό μας άθλημα δεν είναι τόσο γνωστό και δεν φέρνει πολλούς χορηγούς. Αυτά τα χρήματα όμως, είναι αυτά στα οποία στηριζόμαστε και ζούμε. Λόγω των απαιτήσεων του αθλήματος, όλα τα παιδία κάνουμε κοινοβιακή ζωή. Μένουμε 300 μέρες τον χρόνο στο Ολυμπιακό κωπηλατοδρόμιο στον Σχοινιά. Έτσι, δεν μπορούμε να έχουμε μια δουλειά ή να σπουδάσουμε ταυτόχρονα. Επίσης, δεν άλλαξε κάτι μετά το μετάλλιο στο Παρίσι. Έχουμε μάθει να ζούμε χωρίς την στήριξη του κράτους. Ωστόσο, πρέπει να πω ότι η Ολυμπιακή επιτροπή μας βοηθάει πάρα πολύ. Η έμπρακτη προσπάθεια που κάνουν φαίνεται και πιστεύω ότι θα συνεχιστεί.»
Οι στιγμές με τους κοντινούς σου ανθρώπους είναι αυτές που δεν θα ξεχάσεις ποτέ.Όταν υπάρχει και μια τόσο σπουδαία διάκριση, όπως αυτή του Ολυμπιακούμεταλλίου, τις κάνει ακόμα πιο ιδιαίτερες. Η συγκίνηση είναι το συναίσθημα που σεκατακλύζει όταν τις βιώνεις. Αυτό ακριβώς έζησε η Ελληνίδα αθλήτρια, όταν γύρισε ένα μήνα μετά το Παρίσι στην Λέσβο. Στην υποδοχή που έγινε στον τόπο που μεγάλωσε.
«Ήταν η πρώτη φορά μετά τους Ολυμπιακούς αγώνες που ένιωσα ότι κάτι σημαντικό συνέβη. Καθώς αγωνίστηκα σε άλλα δύο πρωταθλήματα αμέσως μετά το Παρίσι. Μέχρι τότε δεν ήξερα τι μετάλλιο και τι επιτυχία είχα στα χέρια μου. Στην υποδοχή μας στο νησί γιατί είχε έρθει και η Ζωή μαζί μου, τότε ξέσπασα. Εκεί κατάλαβα τι είχε γίνει. Είδα όλο τον κόσμο, τους ανθρώπους που με αγαπάνε, την οικογένεια μου, τους φίλους μου να κλαίνε και να είναι συγκινημένοι. Ήρθαν ταυτόχρονα μαζεμένα συναισθήματα. Ενθουσιασμός, χαρά και περηφάνια, ήταν όλα μαζί. Πήρα το μικρόφωνο να μιλήσω και δεν μπορούσα γιατί έκλαιγα.»
Η πίστη στη θρησκεία παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή πολλών αθλητών. Λειτουργείως μια εσωτερική δύναμη. Σε ένα περιβάλλον υψηλών απαιτήσεων και συνεχούςπίεσης, όπως ο αθλητισμός. Αυτό που προσφέρει είναι η σταθερότητα και η ψυχικήστήριξη. Πολλοί αθλητές πριν από σημαντικούς αγώνες, προσεύχονται ανεξαρτήτωςαποτελέσματος, αναγνωρίζοντας ότι υπάρχει κάτι ανώτερο από την προσωπικήεπιτυχία. Επίσης, λειτουργεί και ως μηχανισμός διαχείρισης του άγχους και τηςαποτυχίας. Ωστόσο, η πίστη είναι προσωπική υπόθεση για τον καθένα με την Μιλένα ναέχει την δική της ιδιαίτερη και ωραία ιστορία με τον Αρχάγγελο Μιχαήλ.
«Η μητέρα μου έχει για προστάτη της τον Αρχάγγελο Μιχαήλ. Πάντα είναι κοντά του. Μεγαλώνοντας δεν μπορούσα να το αναγνωρίσω και να το καταλάβω. Δεν είχα νιώσει ποτέ κάτι, ώστε να μπορώ να πιστέψω βαθιά. Ο προπονητής μου έχει ένα χρυσοχοείο. Δύο μήνες πριν την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς αγώνες, η μητέρα μου ήρθε και μου είπε ότι εκείνος μου έφτιαξε ένα κομποσκοίνι με την εικόνα του Ταξιάρχη επάνω. Πραγματικά από εκείνη την ημέρα και έπειτα κατάλαβα μια αλλαγή μέσα μου. Δεν μπορώ να το εξηγήσω ακριβώς. Πάντα πριν τους αγώνες έλεγα «Θεέ μου να με βοηθήσεις να πάνε όλα καλά«, αλλά δεν ένιωθα κάτι. Περισσότερο μου έβγαινε γιατί το έλεγαν όλοι οι άλλοι, όμως από τότε που το φοράω, μπαίνω μέσα στην βάρκα και ξέρω ότι κάποιος είναι μαζί μου και δεν θα πάει κάτι λάθος. Επίσης, η Ζωή είχε τον Αρχάγγελο για προστάτη και ζήτησα να φτιάξει και για εκείνη ένα.»
Το δίδυμο της επιτυχίας δεν πτοήθηκε από την κατάργηση της κατηγορίας που αγωνιζόταν, μέχρι πρότινος. Τι και αν από την ελαφριά κατηγορία του διπλού σκιφέπρεπε να αγωνιστούν στην βαριά, η Μιλένα και η Ζωή ήταν εκεί. Απέδειξαν ότιμπορούν με κουπί και ψυχή να μείνουν στην κορυφή. Στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημαπου διεξήχθη στο Πλόβντιβ της Βουλγαρίας κατέκτησαν το αργυρό μετάλλιο μεχρόνο 6:49:11.
«Το ευρωπαϊκό ήταν ο πρώτος αγώνας της νέας σεζόν και ταυτόχρονα και της καινούριας Ολυμπιάδας. Ανυπομονούσαμε να έρθει για να δούμε πώς μπορούμε να σταθούμε ανάμεσα στις αθλήτριες της βαριάς κατηγορίας τώρα που καταργήθηκε η ελαφριά στην οποία αγωνιζόμασταν. Μετά από έναν χειμώνα σκληρής προετοιμασίας φέραμε ένα πολύ καλό αποτέλεσμα το οποίο δείχνει ότι είμαστε ανταγωνιστικές και σε αυτή την κατηγορία. Είναι μια μεταβατική χρονιά, οπότε μπορεί να δούμε και διαφορετικούς συνδυασμούς στα πληρώματα με σκοπό να βρούμε πάντα τον πιο γρήγορο από αυτούς.»
Η Μιλένα Κοντού με πίστη, πείσμα και αγάπη για την κωπηλασία, συνεχίζει να παλεύεικαθημερινά για τα όνειρά της. Είτε αυτά βρίσκονται σε μια λίμνη χαράματα, είτε σεμια μεγάλη διεθνή διοργάνωση. Η Κίνα θα φιλοξενήσει το παγκόσμιο πρωτάθλημακωπηλασίας τον προσεχή Σεπτέμβριο. «Πάμε μέρα με την μέρα και αγώνα με τοναγώνα». Ωστόσο, υπάρχουν αρκετοί μήνες και αγώνες μέχρι την Σαγκάη.
